Why do all good things come to an end?

Hoewel ik mezelf voorgenomen had iedere week een reisverslag te typen, heb ik me inmiddels denk ik te goed aangepast aan het leven hier. Tranquilo tranquilo, mañana mañana.

Ik heb er op dit moment namelijk al een week stage opzitten, terwijl ik bij mijn vorige reisverslag nog Spaans aan het leren was. Laten we daar verder gaan, want ook mijn laatste lesweek zat vol leuke activiteiten, dus neem ik gewoon weer lekker de weken met jullie door.

Ik kreeg deze week les van Ligia, een hele lieve, rustige lerares. Over de lessen kan ik niet veel spannends vertellen. Deze bleven pittig, maar leerzaam.

Op maandag 17 februari zijn we ’s middags gaan fietsen. Mensen fietsen hier op mountainbikes, omdat de wegen op veel plaatsen echt niet gemaakt zijn voor ‘gewone’ fietsen. We zijn langs het meer naar Centro Turistico gefietst, waar we hebben genoten van het uitzicht. Na ook even met mijn voetjes in Lago de Nicaragua te hebben gebadderd, vervolgden we de tocht om vervolgens zeker 15 apen te zien. Verschillende met kleintjes op hun rug!
En dan ’s avonds hoogtepunt van de dag: ‘sojavlees’. Mijn lieve gastmoeder stond trots voor mijn neus met rijst waarin ze sojaspul had verwerkt “Kun je toch nog vlees eten”. Haha ze vinden het volgens mij maar een beetje raar hier, die vegetarische Nederlanders..

Dinsdag ging ik tijdens de les naar Mi Museo, een klein museum waar iedere maand gratis tentoonstellingen zijn. Dit keer stonden er een hoop urnen van vroeger. Ze sneden je dan letterlijk in stukken en braken je botten, zodat je perfect in een ronde pot ,die de vorm van een baarmoeder had, zou passen. Cremeren kan hier namelijk écht niet.
’s Middags gingen we naar een plek dichtbij vulkaan Mombacho om naar de natuur te kijken? Mooi en groen, maar het leukste was het rotsklimmen. In Nederland zouden ze je dit nooit zonder helm en bescherming laten doen, maar hier mocht ik prima op mijn Vans klimmen, top!
’s Avonds bezoeken we een concert op het plein bij Parcue Central. Het poëziefestival is zondag begonnen. Een belangrijk festival dat ieder jaar in Granada wordt gehouden ter eren van Ruben Dario, een beroemde dichter. Gelukkig heeft Ligia me verteld dat zelfs de lokale bevolking soms niks van de gedichten snapt, want ik kan er inderdaad geen wijs uit.

Woensdag genieten we van carnaval in Granada. Dat wil zeggen, we bekijken de jaarlijkse optocht die dit jaar in het thema van geweld en misbruik van vrouwen staat. In Nicaragua heerst een enorme machocultuur, maar deze wordt steeds meer bespreekbaar gemaakt. Er komen prachtige jurken voorbij, dansers, een paar borden met “Sí la mujer dice no, es no” Als de vrouw nee zegt is het ook nee. Ik krijg een beetje kippenvel bij het lezen van deze teksten. Goed dat zo’n belangrijk thema aan de orde komt.
Na de optocht gaan de meeste van ons naar huis, maar Kevin en ik besluiten naar het meer van Nicaragua te gaan, waar de doodskist die in de optocht in een koets wordt vervoerd te water zal gaan. Helaas gebeurt dit niet, alleen de bloemen gaan het water in. De kist staat symbool voor de misbruikte vrouw. Dat ze voor altijd op de bodem van het meer mag blijven en nooit meer terug komt.

Donderdag brachten we een bezoek aan Forteza El Coyotepe. Een oud fort waar tot zo’n 30 jaar terug nog mensen werden gevangen gehouden en mishandeld, omdat ze zich tegen de regering verzetten. Ons werd aangeraden stevige schoenen aan te doen, want poeh poeh we moesten toch ver omhoog lopen. Uiteindelijk stonden we binnen een kwartier boven op de heuvel, aanstellers.
Het gaf wel een prachtig uitzicht en we kregen een boeiende rondleiding door de verschillende ‘cellen’, waar nu een hoop vleermuizen wonen.

Vrijdag en zaterdag was het weer tijd om te schilderen. Misschien heeft een aantal van jullie de foto’s al voorbij zien komen, maar de bibliotheek ziet er nu echt prachtig uit! Het was een enorme klus, maar de lachende gezichten van de kinderen maakten het helemaal waard. Vooral de doofstomme jongen die tegenover de bibliotheek woont. Hij was helemaal enthousiast. Hij kan niks horen, niet praten, maar kan nu wel genieten van de schilderingen!
Zaterdagavond gaan we na het schilderen uit eten om vervolgens af te sluiten in club Weekend. Een club aan het meer waar Judith en ik twee jongens ontmoeten die in een weeshuis in de buurt van Granada werken. Hier gaan we misschien nog een kijkje nemen!

Omdat de drankjes rijkelijk vloeide zaterdagavond, was het zondag tijd voor een lui dagje aan Laguna de Apoyo. Met een prachtig uitzicht, schoon zoet water en ontzettend veel zon. Heerlijk! De perfecte manier om het weekend af te sluiten, want maandag was het tijd voor de grote verhuizing. Ik werd door Erika (van On Stage) opgehaald om iets te gaan drinken. Ze gaf me uitleg over Carita Feliz, het centrum waar ik stage ga lopen.

Ik zal even kort uitleggen hoe het ongeveer werkt. Kinderen gaan hier of in de ochtend of in de middag naar school. Daarna of daarvoor komen ze naar Carita Feliz. Dit is een centrum dat arme kinderen opvangt om hen extra les te geven, huiswerkbegeleiding en soms ook eten, dat ligt aan hoe arm ze zijn. Verder zijn er ook programma’s voor tienermoeders en andere arme gezinnen, maar hier kan ik nog niet heel veel over vertellen, omdat ik hier niet veel mee te maken heb.

Na de uitleg verhuisden we mijn spullen naar San Angel, het hostel waar ik de rest van de tijd zal verblijven en waar ook Rhoode en Judith wonen.
Om 10.00u hadden we op mijn stage afgesproken, maar door wat vertraging was het 11.00u toen we aankwamen. Geen probleem in Nicaragua. Ik kreeg een korte uitleg over het centrum, waarna ik weer naar huis mocht. De volgende dag zou ik verder worden rondgeleid. Helaas, het is Nicaragua. De volgende dag is de persoon die mij zou rondleiden helemaal niet aanwezig. Ik word door de conciërge kort rondgeleid en uiteindelijk komt het erop neer dat ik zelf maar wat moet rondlopen. Ik sluit uiteindelijk bij een groepje kinderen aan. Deze blijk ik niet te kunnen verstaan en zij mij ook niet. Oei, de Spaanse lessen waren zeker nuttig, maar deze kinderen hebben een extreem accent.. Lastig.

Woensdag moet ik eigenlijk de hele dag de Engelse lessen observeren. Hiervoor is één leerkracht die ieder half uur een andere groep kinderen ‘lesgeeft’. Natuurlijk is er op woensdagochtend helemaal geen Engelse les, dus sluit ik aan bij de ‘Kinder’, het kinderdagverblijf voor de allerjongste. Hier variëren de leeftijden van zo’n 2 tot 5 jaar. Ik help wat met naar het toilet gaan, probeer mee de dansjes te doen en de liedjes te zingen en schenk water in voor de kinderen. Pff wat voel ik me nutteloos..
In de middag observeer ik de Engels lessen, waar weinig Engels wordt gesproken. Het is voornamelijk papagaaien en ik vraag me af of er een structuur in de les zit. Cesar, de Engels leraar, is een jongeman die Engels studeert, maar niet voor leerkracht heeft gestudeerd (zoals de meeste leerkrachten op Carita Feliz), hij geeft aan dat hij het fijn zou vinden als ik hem leer hoe hij het beste les kan geven. We spreken af dat ik de rest van de week bij hem observeer.

Donderdag observeer ik de hele dag de lessen. Ik wissel wat ideeën uit over het maken van boekjes en puzzels en ga vermoeid naar huis. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet gaan aanpakken. Gelukkig wordt dit gevoel vrijdag al iets minder. Mijn stagebegeleider Sara laat me een map zien met Engelse lessen en materialen. Een ander Nederlands meisje heeft deze een hele tijd terug mee naar Nicaragua genomen, maar Cesar wil het niet gebruiken. Ik denk dat het meer onkunde dan niet willen is. Ik spreek met Sara af dat ik de volgende week met Cesar naar het boek zal kijken en ga proberen het te implementeren in de lessen.

Gelukkig is na deze ochtend de eerste week al voorbij, tijd voor leuke dingen! Om 13.00u vertrek ik samen met Judith, Rhoode en Caro voor een weekend naar Léon, de studentenstad van Nicaragua. Bij aankomst zijn we allemaal onze reisgids vergeten, maar worden we gelukkig in fietstaxi’s naar het Big Foot Hostel gebracht. BigFoot is een super gezellig hostel vol jonge mensen uit allerlei verschillende landen. ’s Avonds na het eten drinken we er mojito’s en ontmoeten we mensen uit Denemarken, Engeland en de VS. Vervolgens worden we met een open bus naar een club gebracht, waar het weer heerlijk zweetdansen is. Rond 01.00u zijn we allemaal op en nemen we een taxi naar het hostel, waar ik besluit dat ik echt eerst moet douchen, om vervolgens ’s nachts nog even een nachtontmoeting met iemand uit Polen te hebben, gezellig!

Zaterdag is de beste dag tot nu toe in Nicaragua. We staan met een lichte kater op om te gaan vulkaan boarden!! De vorige avond heb ik horrorverhalen over gebroken benen, verbrande armen en schouders uit de kom gehoord. Met redelijke spanning gaan we de vulkaan tegenmoet. Als ik naar de vulkaan sta te kijken zegt onze Engelse gids Nick: “Haha, your face is such a picture looking at the volcano!” Ik geloof hem meteen.
Het is een klim van ongeveer een uur naar zo’n 650 meter hoogte. Het kost me een hoop moeite om de top te bereiken, maar het geeft een geweldige kick als ik er sta. Na wat foto’s wordt het tijd om de afschuwelijke oranje pakken aan te doen. We krijgen allemaal een shotje rum met chilli (vet smerig!) en Nick legt uit hoe we het beste op een veilige manier op die houten planken naar beneden moeten komen.
Als het mijn beurt is, heb ik trillende handen. Het ziet er ontzettend stijl uit, niet gek met een hellingsgraad van 41% of meer. Ik heb al verschillende voor mij van hun bord zien vallen. Ze lijken allemaal oké, maar het maakt het er niet beter op. Als ik het teken krijg dat ik mag gaan, kruip ik naar voren en ga met een big smile de vulkaan af. Ik haal zeker 60 km/u en eindig als derde van de 25 in het klassement! Niet gevallen en een geweldige kick! Dit wil ik nog een keer!!
Als iedereen beneden is, sommige met wat schrammen maar allemaal zonder botbreuken, vertrekken we terug naar het hostel. In de bus krijgen we allemaal een koud biertje en een koek. Door de hobbelweg en de open bus eindigt een deel van mijn bier helaas op andere plekken dan in mijn mond, maar het blijft genieten.
In het hostel kunnen we meteen op een scherm de foto’s bekijken die Nick van halverwege de vulkaan heeft gemaakt. We krijgen allemaal een mojito en proosten op een goede afloop.
Dan is het tijd om naar een van de fijnste plekken ooit te vertrekken. De Surfing Turtle lodge aan het strand. Een taxirit en een boottripje later liggen we aan een prachtig strand. ’s Avonds beginnen we met zijn vieren met rum en cola op het strand, maar al gauw zitten we met alle mensen uit het hostel rond een kampvuur. Er wordt gitaar gespeeld, we zingen liedjes en ontmoeten weer een hoop verschillende mensen. Ik hou van hostels en de mensen. Iedereen heeft zijn eigen verhalen en ideeën en iedereen lijkt elkaar te accepteren, heerlijk.

Na een tijdje gaat de helft slapen, maar ik blijf nog op het strand met wat Engelsen. Zo speelt dronken Louisa op trommeltjes en speelt Rob gitaar. Ik heb inmiddels genoeg gedronken om te blijven zingen. Kon deze avond maar eeuwig blijven duren. Het hele geheel wordt namelijk vergezeld door een prachtige sterrenhemel. Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien! Ik zie zeker acht vallende sterren. Blijkbaar is er rond 03.00u ’s nachts een aardbeving van 6.2 op de schaal van richter geweest waarvan iedereen wakker werd. Ik was op dat moment nog een strandwandeling aan het maken, maar heb nergens iets van gemerkt behalve dat de zee ineens iets verder omhoog kwam, heel raar!

De volgende ochtend, na twee uur slaap, word ik weer met een lichte hangover wakker. Ik denk dat dit vooral door het idee is dat we ’s middags weer terug moeten. Ik wandel over het strand, zwem nog even in de zee, vind ‘sanddollars’ en schelpen en val na het uitchecken nog even op een stoel met mijn hoofd op tafel in slaap. Om 12.00u neem ik afscheid van Louisa en Rob en om 14.00u is het ook voor ons tijd om te vertrekken. Wat een weekend, why do all good things come to an end?