April: De kracht en pracht van de natuur.

Waar ik vorige keer (LAAAAANG GELEDEN) afsloot met ziek zijn, ben ik nu topfit!
Dus lekker verder schrijven, een maand, oei dat wordt een lang verhaal.

Donderdag 27 maart ga ik weer netjes naar mijn stage op Carita Feliz. Ik kom er dan eindelijk achter dat ik misschien best een beetje nuttig ben geweest de afgelopen weken. De kinderen die ik in kleine groepjes heb geholpen, hebben bijna allemaal de maximale score op hun toets gehaald, YES! Dat mag gevierd worden in Kelly’s Bar!

De volgende dag ervaar ik voor het eerst een aardbeving!! Ik lig in mijn bed en alles begint te trillen. Het duurt maar een paar seconden en ik begrijp niet helemaal wat er gebeurt. Nog een kwartiertje slaap ik verder en dan realiseer ik me dat ik zojuist mijn eerste aardbeving heb meegemaakt! Wat een kick, 5.6!
Verder bestaat dit weekend uit lekker zwemmen in het zwembad en Laguna de Apoyo. Judith en Rhoode zijn naar Costa Rica dus ga ik lekker uit eten met Lisa, die ik heb leren kennen toen ik ziek was.

Maandag 31 maart begint weer een volle stageweek. Gelukkig krijg ik gezelschap van een Duits meisje dat die week iedere ochtend naar Carita Feliz zal komen. Samen met haar maak ik een memoriespel voor de kinderen en weer verschillende flashcards en muurdecoraties. Ik woon deze week ook mijn eerste pubquiz in Nicaragua bij. Wonder boven wonder wordt mijn team dat uit twee Nederlanders, een Belg, drie Nica’s en een Spanjaard bestaat, EERSTE! Hoera! De prijs is een flesje rum, waar ik vriendelijk voor bedank, omdat ik deze week echt fit wil blijven.
De rest van de week bestaat uit feedback geven en lesplannen maken, waarbij Cesar (leerkracht Engels) ineens aangeeft dat hij me echt gaat missen als ik weg ben! Dit voelt zó goed, omdat ik soms echt het gevoel kreeg dat hij de feedback maar irritant vond en geen zin had om met mijn suggesties te werken.

Na donderdag Twister de hebben gespeeld met wat kids en wetende dat ik dus echt wel nuttig word gevonden, vertrek ik vrijdagochtend in mijn eentje naar Isla de Ometepe. Spannend, voor de eerste keer écht alleen! Isla de Ometepe is een eiland midden in het meer van Nicaragua. Het bestaat letterlijk uit niet meer dan twee vulkanen (een actieve en een inactieve) met wat land eromheen.
Na een busreis, taxirit en een redelijk misselijkmakende tocht met een lancha (wankelende boot) over het meer, bereik ik Isla de Ometepe. Er vertrekt meteen een bus naar Santo Domingo, waar ik een hostel vind en besluit om direct door te lopen naar Ojo de Agua, twee mineraalbaden. Heerlijk bezweet kom ik een uur later bij deze baden aan. Ondertussen heb ik een Nica ontmoet die hier werkt, dus weet ik alles over het eiland.. dat wil zeggen dat het rustig is, de mensen aardig zijn en er niet heel veel te doen is, maar het een fijne plek is; top! Op naar een schommelstoel en genieten van het mineraalwater. Ze zeggen dat je er jonger uit komt, geloof me, na een paar baantjes gezwommen te hebben voel ik me herboren! Ik weet niet of dat door het mineraalwater komt of door het feit dat ik me ineens oppermachtig voel, door het feit dat ik in mijn eentje op een eiland midden in een groot meer (even groot als Nederland) ben, wauw!
Als mijn huid rimpels gaat vertonen door het water (ja, je komt er jonger uit, behalve als je te lang blijft weken..), besluit ik dat het tijd is om te gaan. Ik moet nog een uur teruglopen en de zon gaat in Nicaragua tegen half zes onder.
Eenmaal aangekomen bij het hostel, blijkt dat ik nog wel even had kunnen blijven, maar deze kans benut ik om een reservering te maken voor een tocht met paarden naar de San Ramon waterval, die zich redelijk onder aan één van de vulkanen bevindt.
Vervolgens zwem ik even in het meer, maar al gauw zie ik her en der dode vissen die door de visnetten zijn geslipt en gaat mijn voorkeur uit naar een frisse douche.
Isla de Ometepe is geen feesteiland dus na een vreselijke maaltijd in een Vega-restaurant besluit ik lekker te gaan slapen.

Zaterdag moet ik terug naar Moyogalpa om te pinnen (puur voor de zekerheid). Dit gaat me een hele dag kosten en ik baal een beetje, maar onderweg ontmoet ik Canadezen, een Aussie, Engelsen, Duitsers en zelfs Nica’s om een babbeltje mee te maken. Als ik om 18.00u in Mérida aankom, ben ik best tevreden over mijn dag vol busreizen en wachten, want ik heb super veel interessante mensen ontmoet!
In het hostel ben ik echter weer alleen, zelfs mijn dorm is leeg, omdat er alleen stelletjes die privé-kamers hebben gehuurd rondhangen.. jammer.
Gelukkig is er een leuk Engels stel en een prachtige zonsondergang en slaap ik in een heerlijk bed. Zondag helemaal fris voor de tocht. Na twee uur hobbelen en een stukje hiken zonder paarden en een prachtig uitzicht, komen we aan bij de waterval. Prachtig zicht en heerlijk koud water, waar we even kunnen zwemmen. Na een half uurtje rijden we weer twee uur terug. Hoewel ik het grootste deel op een paard heb gereden ben ik echt helemaal op als ik terugkom in mijn hostel. Ik val in slaap en word net op tijd wakker voor weer een prachtige zonsondergang. Paarse, roze, oranje en gele vlekken kleuren de lucht.

Maandag vertrek ik weer richting Granada. Dit eer wil ik de ferry in plaats van de lancha nemen, maar deze blijkt bij aankomst in Moyogalpa kapot te zijn.. toch maar een lancha. Deze is echter van betere kwaliteit dus geen golven van misselijkheid, alleen golven adrenaline. Mijn trip was een succes, op naar de laatste stageweek!

De stageweek had niet beter kunnen verlopen. Twee dagen lang mag ik lesgeven aan lieve kinderen. Ik zoek naar afscheidscadeautjes, maar uiteindelijk eindig ik met lolly’s voor de kinderen en Spaanse voorleesboekjes voor de leerkrachten. Qua souvenirs vind ik Granada al niks, maar van Engelse boekjes hebben ze echt nog nooit gehoord!
Donderdag 10 februari zit ik weer op bed als een nieuwe aardbeving begint. Deze heeft een kracht van 6.2 op de bekende schaal, met als centrum de hoofdstad Managua. Vrij dichtbij allemaal. Ik vind het eerst helemaal gaaf, maar dan realiseer ik me dat het helemaal niet zo gaaf is. De kracht van de natuur heeft mensen hun huizen gekost. Er is iemand overleden aan een hartaanval en de hoeveelheid aardbevingen van de laatste tijd is niet normaal. Mensen maken zich zorgen.
Ook vrijdag, mijn laatste dag op Carita Feliz wordt door moeder natuur beïnvloed. Ik deel lolly’s uit, ontvang tekeningen en speel Twister met de kinderen, maar dit spelletje wordt onderbroken door Cesar. Er is weer een aardbeving en we moeten met zijn alle onder de grote poort van Carita Feliz gaan staan. Ik geloof het eerst niet, omdat ik me niet kan voorstellen dat ik niks zou voelen, maar helaas. Met ‘trilkracht’ 6.6 staat Carita Feliz op zijn kop. Ik deel nog wat lolly’s uit, maar de kinderen worden al opgehaald door bezorgde ouders of familieleden. Einde afscheid. Gelukkig ben ik daarvoor al uitgenodigd om voor ik ga nog een keer langs te komen voor Coca Cola en hapjes!;)

Met de aardbevingen in mijn achterhoofd vertrekken Judith, Clara en ik ’s nachts om half vier naar de Corn Islands (twee mini-eilandjes in de Cariben). Rhoode is die nacht zo ziek geworden dat ze niet meer mee kan, balen!!

Corn Islands kan ik heel kort beschrijven, maar dat doe ik lekker niet. We vliegen met vliegtuigjes die iets groter zijn dan een busje, er kunnen zo’n 14 mensen in, al een ervaring op zich!

Van Big Corn vertrekken we met een boot, die werkelijk waar zo hard klapt op de golven dat het een achtbaan lijkt, naar Little Corn. Daar begint een heerlijke vakantie. De mensen zijn donker, spreken Engels met een heerlijk (Jamaicaans/creools/reggae) accent en zijn ontzettend relaxed.. de hele dag door! Auto’s zijn verboden op het eiland en ook onmogelijk, omdat er maar één pad is, een looppad.
De zee is ongelofelijk blauw en de stranden bijna wit. Ik geniet van de zon en de mensen. We ervaren zelfs een maansverduistering, hoe vaak maak je dat nou mee!! Er zijn weinig feestjes, maar we ontmoeten leuke mensen en hebben fijne avonden met spelletjes en gesprekken. Als we de laatste dag in de ochtend gaan snorkelen blijkt mijn tankini gestolen. Alles hangt nog op de waslijn, behalve mijn tankini en twee bikini’s van andere meisjes. Heel raar, maar we kunnen er niks aan doen. Ik wil zo graag snorkelen dat ik uiteindelijk mijn broek afknip en in bh, hemd en short ga snorkelen. Nog steeds blij met die keuze, want naast prachtig koraal en twee roggen en een ‘opblaasvis’, spotten we zelfs een haai!! Hoe gaaf!
De middag brengen we weer door op het strand in de avond doen we rustig aan. Woensdag vertrekken we weer naar Big Corn, waar het strand veel drukker blijkt te zijn, maar wel leuk! De lokale bevolking speelt volleybal, honkbal en andere sporten in de hitte en ik lees mijn boek met mijn voeten in de zee, omdat zandvlooien het op me gemunt hebben. Af en toe kijk ik op en zie ik de zon, de mensen en de omgeving; wauw!

’s Avonds, na een winnaarscocktail voor Clara op het strand (ze heeft onze eindeloze ronde van Janif, ons favoriete kaartspel, gewonnen), eindigen we bij het enige restaurant in de buurt, en slapen we in een rare hotelkamer, waar fotolijsten hangen waar de prijs, ‘made in China’ en het verkooppapiertje nog in zit.. Kan allemaal hier.

Donderdagochtend vliegen we helaas weer terug, maar wat hebben we genoten!
De avond spenderen we in Kelly’s bar en zijn we gelukkig weer herenigd met Rhoode! Er is inmiddels code rood gegeven voor de aardbevingen, dreigende tsunami’s en een eventuele uitbarsting van een vulkaan bij Managua, maar rustig blijven is het enige wat je kunt doen. Vrijdag eindigt met een leuk feestje in Reilleys en zaterdag is er een kleurenfeest in Club Weekend! Super gaaf! Helemaal bedolven onder verf in verschillende kleuren komen we terug aan in het hostel. Zondag uitrusten bij het zwembad en ik realiseer me dat we Semana Santa precies hebben gevierd zoals de meeste Nicaraguanen doen: strand, feestjes, lekker eten en goed gezelschap!

Tijd voor een nieuwe en laatste week Nicaragua! Deze maand geschrokken van en verwonderd door de kracht en de pracht van deze aardbol. Het klinkt wat zweverig, maar waar. De aardbevingen lijken inmiddels minder te worden en ik zou nog wel wat maanden willen blijven, maar nu moet ik echt afsluiten met hasta pronto; tot snel!