San Juan x 2 en een infectie om het af te leren?

Oh oh oh, alweer heel erg laat met het reisverslag. Maar goed, op deze manier is er iets om je op te verheugen toch? Na 3,5 week de spanning te hebben opgebouwd, zal ik jullie nog eens een kijkje gunnen in mijn briljante leventje in Nicaragua! Het is zo'n lang verhaal dat jullie zeker weer eventjes zoet zijn!

Week van 3 – 9 maart
Mijn vorige reisverslag eindigde op 2 maart, terug van een geweldig weekend Léon. Ik had niet heel veel zin in mijn stage, maar dat kwam omdat ik met mijn hoofd nog in de wolken was van het weekend. Ik besluit deze week te gebruiken om de Engelse lessen nog eens goed te observeren en eventueel met César (de Engels leraar) een plan te kunnen maken met behulp van de heilige map vol lessen en spelletjes.

De ochtend begint al goed. Zoals iedere ochtend loop ik in 15/20 minuten naar mijn stage. Onderweg kom ik verschillende Nica’s tegen die naar hun werk gaan, of gewoon buiten op de stoep zitten (god weet wat ze aan het doen zijn..). Mannen maken hier een soort sissend geluid om je aandacht te trekken, maar daar ga ik me niet aan aanpassen. Buenos días is prima, maar ik ben geen hond!
Gelukkig stromen de complimenten van de op de stoep zittende Nica’s lekker binnen: “Hola, princess”, “Oeeh bonita”, “Mi amor, como estás?” etc. Het is dat je beter weet, maar anders zou je na drie maanden met een enorm ego het land verlaten. Hilarisch wel, dat weinig mensen goed Engels spreken, tot ze je gaan aanspreken. Zo kom ik twee jongens van een jaar of 12 tegen die roepen: “Love you for ever, sexy!”, ze hebben echt geen idee wat ze zeggen.
Na de heenweg overleefd te hebben Op Carita Feliz overleg ik met César over de map. Hij zegt dat hij de map gezien heeft, maar niet weet hoe hij deze moet gebruiken. Prima, heb ik weer een doel voor mezelf. Helaas kom ik er meteen achter dat de map minder ideaal is dan ik dacht. De materialen zijn nog niet bijna compleet en veel spelletjes hebben veel materiaal nodig, zoals kopietjes voor alle kinderen (zo’n 300 per dag..). Dan maar gebruiken als ondersteuning en kijken hoe we het aan kunnen passen naar de situatie waarin we ons bevinden.

Dinsdag schrijf ik tijdens het observeren van de lessen alvast een plan voor de volgende week. Ik heb met César overlegd dat ik onderwerpen wil herhalen, omdat ik denk dat de kinderen deze niet écht hebben geleerd. Ook heb ik besproken of meerdere niveaus dezelfde onderwerpen mogen leggen, maar op hoger niveau, omdat dit voor hem gemakkelijker voor te bereiden is. César vindt het prima. Op woensdag heeft hij in de ochtend geen lessen dus overleggen we het plan. Hij lijkt niet heel enthousiast, maar als ik naar zijn ideeën vraag, komt er niks. Om 13.00u komt hij ineens met het nieuws dat we om 14u gaan overleggen met de directrice e onder directrice van Carita Feliz, mijn stagebegeleider en hijzelf. Ai, als dit maar gaat lukken met mijn gebrekkige Spaans. Gelukkig heb ik niet lang de tijd om zenuwachtig te worden en blijkt dit allemaal ook niet nodig als we om 14.45u (Nica-stijl) eindelijk met elkaar rond te tafel zitten. Ik leg mijn lesplan voor en alle omzittenden knikken enthousiast. Uiteindelijk blijkt uit het gesprek dat er van mij verwacht wordt dat ik tijdens mijn weken stage een mentor voor César ga zijn. Ik zal achter in de klas zitten en hem voorzien van feedback en nieuwe plannen met hem bespreken. Kijk, dat is een mooie voor op mijn CV toch? Een leerkracht begeleiden terwijl je zelf je opleiding nog niet afgerond hebt!

Donderdag besteed ik mijn tijd vooral aan materialen maken die we nodig hebben voor de komende lesweek. Ik maak zes memoriespellen en twintig flashcards en voorzie César nog van wat feedback. Twee meisjes komen giechelend vragen: “Teacher, qué significa never say never?” Ook hier zijn ze helemaal in de ban van Justin Bieber en met liefde en plezier vertaal ik never say never naar het Spaans, dat kan ik dan weer wel! Daarmee is de tweede stageweek ook afgesloten. Ik heb voortaan vrijdags de hele dag vrij.. tropenrooster☺ Dit komt perfect uit, want ook in Granada is donderdag een prima avond om te stappen. ’s Avonds gaan we gezellig met zijn alle uit. Niet alleen Rhoode en Judith zijn erbij, maar ook Caro (het is haar laatste avond in Granada) Bob, Rodrigo, Tonia, Walter en William vieren mee dat er weer een heerlijk weekend aan zit te komen!

Vrijdag vertrekken we rond 13u naar San Juan del Sur, het surfdorpje van Nicaragua. Samen met Clara, Caro, Rhoode, Judith, Eefje, Kevin, Sam, Eva en Bob (Ja, saaie opsommingen, maar ik ben zelf bang om te gaan vergeten wie er allemaal bij was om de weekenden onvergetelijk te maken!). We verblijven in Casa Oro, een backpackers hostel waar op het dak een barretje is, waarvan de opbrengst naar betere watervoorziening voor de mensen in San Juan gaat. Daar willen we wel iets voor drinken!
’s Avonds gaan we pizza halen bij een geweldige pizzeria, waarna we met tien dozen pizza, flessen rum en cola naar het strand lopen. We eten, drinken, lachen, praten en zingen mee met de liedjes die Bob op zijn reisgitaar speelt. Vervolgens gaan we naar de Back whale, waar een live-band speelt. Het kost ons een half uurtje om ervoor te zorgen dat wij niet meer de enige zijn die dansen, na een tijdje staat de hele dansvloer vol, genieten!
We zetten het feest door bij Iguana Bar, een bar aan het strand. Er wordt flink gedanst. Geen salsa, maar de heren weten hier toch wel hoe ze het moeten aanpakken. Er zijn weer honderden mensen met duizenden nationaliteiten.. nou ja, zo voelt het. Ik ontmoet onder andere een hele aardige Argentijn die me uitlegt dat het zelfs voor hem (Spaanstalig) soms moeilijk is om de mensen te verstaan!
De avond eindigt op het strand, voetjes in de zee, rondrennen in het zand en vervolgens lekker een kilo van ditzelfde zand mee je bed in nemen, ondanks dat je hebt gedoucht.

Zaterdag begint vroeg. Onze dorm ligt naast de gemeenschappelijke ruimte in Casa Oro, waardoor je wakker wordt, wanneer anderen wakker zijn. Gelukkig kan ik mijn ogen nog prima een paar uurtjes dichthouden. Daarna vertrekken we met een shuttle naar het strand. De golven zijn hoog en ik verlies zowat mijn topje, maar het is heerlijk! Ik lig de hele dag te lezen, slapen, bakken en genieten in de zon. Als een aantal van ons surfles hebben, tover ik me nog even om tot fotograaf, maar veel actiever word ik die dag niet.
’s Avonds gaan we weer pizza, rum en cola halen en vertrekken we weer naar het strand. De wind is alleen niet heel vriendelijk en mijn pizzadoos is net te laat dicht. Extra topping; zand! Of ik dat de schuld mag geven of toch iets anders weet ik niet, maar de avond eindigt voor mij al rond half 12. Mijn pizza heeft mijn darmen niet eens bereikt, if you know what I mean..

Gelukkig heb ik volgens betrouwbare bronnen niet veel gemist die avond. De volgende dag bestaat uit rustig wakker worden, wat rondwandelen voor eventuele souvenirtjes en vervolgens met een volle chickenbus weer naar huis. Geweldig weekend, opgeladen voor een nieuwe week.

Week van 10 – 16 maart
Ik vertrek deze maandag redelijk nerveus naar mijn stage. We gaan beginnen met mijn lesplan, maar ik weet helemaal niet of het gaat werken.
Het begint allemaal een beetje raar. Zo doet César totaal niet wat we hebben afgesproken. Ik herinner hem aan onze plannen en dan gaat het wat beter. Omdat het droogseizoen is en daardoor de stroom regelmatig uit kan vallen, is er geen stroom op het moment dat we een liedje willen afspelen. Gelukkig kan ik nu in actie komen en zing het liedje net zo lang tot de kinderen mee gaan doen. Ik leer ze wat gebaren bij het liedje en kijk naar een klasje vol lachende gezichten, fijn!
In de pauze is er een mega taart (ga even na dat zo’n 500 man van de taart wil eten), ik heb nog nooit zo’n grote gezien! Wat blijkt, Carita Feliz bestaat 13 jaar, dus het is een feestweek. Oeps, iets beter moeten inlezen?
Of het mede door de taart komt of door iets anders, ik weet het niet, maar als ik ’s middags ook de nieuwe groep weer het liedje sta aan te leren, voel ik steken bij m’n voet. Ik wrijf m’n voet zo onopvallend mogelijk langs mijn broekspijp en ga door, maar het steken blijft. Als ik naar beneden kijk zie ik een zee van mieren om me heen. Echt OVERAL! César wil ze eerst wegvegen, maar besluit dan dat we uit het lokaal moeten. We gaan naar de grote zaal, waar de groepen de andere lessen hebben. Hier is het onmogelijk om het liedje aan te leren, omdat er zoveel herrie is, maar tegen beter weten in proberen we het toch.

Dinsdag gaat vrij goed. De spelletjes die op het programma staan lukken best prima, en César lijkt er plezier in te hebben. Dan vertelt hij me dat verschillende kinderen moeten leren voor een toets. Ik vraag wat de onderwerpen zijn, dit zijn andere dan die wij behandelen. Ik vraag me af waarom we geen ondersteuning bieden voor wat de kids leren op hun school, maar dit mag volgens César niet, wat ik raar vind.
’s Middags gebeurt er iets hilarisch. Ik ben ruim op tijd en zit alvast in het lokaal. Er komt een jongetje naar binnen en geeft me een briefje. Ik vraag of het voor mij is en hij knikt en wijst naar buiten. Dan gaat hij weg. Ik open de brief.. een liefdesbrief! Volgens de brief is het liefde op het eerste gezicht bla bla. Hij is de jongen met de bruine huidskleur (ja dude, dat hebben alle Nica’s, serieus?!). Hij wil graag in contact komen en hoopt dat ik hem een berichtje stuur. Onder aan de brief zijn nummer en naam en een groot hart met ‘Love you, kiss kiss’. César moet hard lachen als ik hem de brief laat zien. Ik ben er nog steeds niet achter van wie hij is..

Woensdag, de dag waarop we normaal een lesplan maken, krijgt ineens een andere wendig. Als ik aankom op Carita, wordt me gevraagd of ik een groepje van zeven kinderen de delen van hun gezicht en de kleuren in het Engels kan leren. Ze hebben ’s middags een toets maar kunnen het niet schrijven. Als ik hoor om welke kinderen het gaat, geef ik aan dat ik het niet gek vind dat deze kinderen de woorden niet kunnen schrijven, ze leren net schrijven in het Spaans (denk begin groep 3 niveau). Het moet toch, want het is een toets. Ik geef aan dat ik ze wel kan leren de woorden herkennen en dat is ook goed. Twee uur lang ben ik met de kinderen bezig met het aanleren van trucjes. Eigenlijk leren ze niks, behalve het juiste symbool herkennen voor de juiste kleur, maar ze hebben er wel plezier in, dus dat geeft wel voldoening.
Gelukkig maar, want ’s middags laat ik César een briljante website vol spelletjes, werkbladen en liedjes zien, maar hij is not impressed. Ik begin me een beetje te ergeren aan zijn houding. Hij vraagt me of ik denk dat mijn lesplan werkt, omdat hij het niet zo goed weet. Ik geef aan dat Rome ook niet in een dag gebouwd is, maar daar schieten we niet veel mee op;) Ik stel voor om voor de volgende dag beide een lesplan te schrijven voor de volgende week. Dan kunnen we naar elkaars ideeën kijken en deze combineren. César stemt in. Ik geef aan dat ik dan mijn lunch wel mee zal nemen naar Carita Feliz, zodat we tussen de middag tijd hebben om het door te spreken. Na de lessen is er een Amerikaanse lerares die lesgeeft aan moeilijk lerende kinderen. Ze geeft een soort lecture van een uur en ik ben zo blij met wat ze zegt. Ze herhaalt namelijk wat ik al een week tegen César zeg. Geduld en positief zijn. César lijkt opnieuw not impressed.

Ik had moeten weten dat afspraken in Nicaragua geen afspraken zijn. De volgende dag kom ik netjes met een lunchpakketje en een plan aan. César moet eerst weg, hij moet lunchen.. WAT?! Oké prima, maar als hij terug is, blijkt hij ook geen plan te hebben. Ik vraag hem waarom niet. Hij geeft aan dat hij dacht dat we dat vrijdag zouden doen. Raar, want hij weet goed dat ik er op vrijdag niet ben. Ik stel voor om naar mijn plan te kijken. Dat wil hij wel. Na het doorspreken van mijn plan vraagt hij me hoe ik dat doe, zo’n plan schrijven. Ik zie aan hem dat hij het echt niet weet, waardoor ik mijn ergernissen aan de kant kan zetten, omdat het misschien meer onmacht dan onwil is. Ik leg hem uit hoe ik gebruik maak van de sites die ik hem heb laten zien. Vervolgens spreken we af dat ik die middag lesmateriaal maak en we maandag met mijn plan verder gaan.

In de avond vergeet ik even mijn frustraties. Bob gaat met iemand die hij in zijn hostel heeft ontmoet, Oz, koken voor Rhoode, Judith en mij. Heerlijke rijst met groenten en kruiden en natuurlijk een lekker bekertje rum met cola. We zetten de avond voort in Kelly’s Bar, waar Oz minder leuk blijkt dan hij leek. Hij is voornamelijk nog al raar, maar op een niet zo’n positieve manier. Toch mag dit de pret niet drukken. We dansen en zingen en ontmoeten een Nederlander en een Belg. Op de Belg maak ik niet zo’n goede indruk door hem meteen te vragen of hij een ‘kakker/corpsbal’ is, omdat dat lijkt door zijn haar en blousje. Oeps, this is the rum speaking.. Hij is not amused, maar ‘gelukkig’ krijg ik later dit weekend de kans om het goed te maken.

Vrijdag vertrekken Rhoode en ik met de bus en Judith en Bob met de motor naar San Juan del Sur, waar we ook Clara ontmoeten. Er is zaterdag een Surffestival (Pitaya festival) en de opbrengst gaat onder andere naar educatie, daarom moet ik natuurlijk wel gaan! Vrijdag natuurlijk weer pizza op het strand en Black Whale, waar ook mijn favoriete Argentijn weer aanwezig is. De avond eindigt op het strand en ook in het hostel waar we dit keer verblijven weet ik een kilo zand in mijn bed te krijgen..

Zaterdag komt ook Eefje aan en vertrekken we naar het festival in een overvol busje. Lekker zweterig tegen elkaar aanplakken, maar je hebt meteen weer aanspraak met mensen uit allerlei landen. We bekijken bij aankomst nog een kort stuk van een surfwedstrijd (Gaaf!) en zwemmen zelf even in de zee. Daarna verkennen we het festivalterrein, drinken wat, spelen spelletjes en na het eten (hummus!) kan het feest beginnen! De ene band is beter dan de andere en er wordt gave muziek gespeeld. Ik kom verschillende backpackers van voorgaande weken tegen en ook meneer de Belg is aanwezig. Dit keer ben ik denk ik aardiger, waardoor we uiteindelijk toch vriendjes worden en we het helaas niet doorhebben als hij van al zijn spullen wordt beroofd. Dat kunnen ze hier echt heel sneaky. Ik probeer in m’n beste Spaans de politie uit te leggen wat er is gebeurd, maar ze kunnen nu niks doen, omdat we niet weten wie het heeft gedaan. Beetje minder einde, maar het was een top festival. De volgende dag word ik voldaan wakker in mijn bedje met inmiddels zeker twee kilo zand. We ontbijten en vertrekken naar Granada.

17 maart t/m nu?
En dan begint de meest ellendige week ooit. Ik vertrek maandag met lood in mijn schoenen naar stage. Ik voel me niet top fit. Mijn klieren in m’n hals zijn opgezwollen en ik heb het warm en koud tegelijk. Ik houd het twee uurtjes vol en geef dan bij César aan dat ik me echt niet goed voel en naar huis ga.
Met Erika (On Stage) spreek ik af om dinsdag naar de dokter te gaan. Deze zegt dat ik een ontsteking in mijn keel heb (maar ik heb niet echt pijn?) en geeft me antibiotica en diclofenac (totaal 20 pillen voor 5 dagen). Hij wil ook een bloed en urinetest. 100 Meter verderop zit het centrum waar ze bloed prikken en ik een potje mag afleveren. De middag spendeer ik met Rhoode aan het zwembad. De volgende dag ga ik terug voor de uitslag, maar Erika is het vergeten. Kan gebeuren, twee uur later nog maar eens. Helaas blijkt dan de dokter ziek te zijn en bij andere praktijken vragen ze nog eens 15 dollar, puur om de uitslag te lezen. We besluiten donderdag nog eens te gaan. Donderdag voel ik me nog slechter dan de andere dagen. Inmiddels zijn mijn amandelen helemaal opgezwollen en pijnlijk en ben ik misselijk. De dokter geeft aan dat het klopt wat hij dacht; een bacteriële infectie. De pillen die ik heb zouden moeten werken, maar als ik sneller effect wil, kan ik ook injecties laten zetten. Deze zijn vrij duur en zouden drie dagen lang iedere dag één gezet moeten worden. Mijn antibiotica duurt ook nog drie dagen, dus ik besluit het daarbij te houden.
Ik spendeer mijn dagen in bed en aan het zwembad. Ik heb precies genoeg energie om er te komen en dan meteen te gaan zitten. Heel raar om niet meer dan vijf minuten te kunnen lopen zonder kapot te gaan.
Ook in het weekend doe ik niet meer dan badderen en slapen. Vanaf het moment dat de kuur afgelopen is, voel ik me langzaam iedere dag wat beter. Maandag voelt mijn keel eindelijk minder pijnlijk en dinsdag lijkt het weg. Morgen ga ik naar mijn stage. Ik heb twee weken gemist en nog maar twee weken stage over, dus ik hoop dat ik nog iets kan betekenen. Ik denk dat ik nog ooit zo lang ziek ben geweest. Herstellen met gemiddelde temperaturen van boven de 35 graden gaat echt langzaam…
Gelukkig heb ik nog 4,5 mooie weken voor de boeg!

Lang verhaal weer, als jullie geen zin hebben om het helemaal te lezen dan snap ik dat prima! Ik wil alleen zelf niks vergeten van de geweldige tijd hier, dus probeer ik het allemaal zo gedetailleerd mogelijk op te schrijven (:

Adios!